Malowane pióra

Hejka.

Nie wspominam tego roku zbyt dobrze.

Dlaczego?

Dlatego, że przyszła na świat moja młodsza siostra Kinga.

I byłam z tego powodu bardzo bardzo zła i rozczarowana.

Choć dzisiaj mam ją gdzieś totalnie.

Urodziła się w marcu i wyglądała jak murzyn.

Ale miesiąc po jej urodzeniu zostałam propozycję by dołączyć do klubu tanecznego do klubu puma.

Z przyjemnością do niej dołączyłam.

Ucieszyłam się bardzo jako małe dziecko.

I zaczęłam tańczyć zawodowo przez 12 lat aż do czerwca 2015 roku ;)

Miałam z powodu mojego talentu dużo wrogów.

Jednego wroga miałam w szkole.

W 2004 roku we Wrześniu poszłam do 1 klasy podstawówki.

I byłam przez cztery lata w podstawówce dręczona psychicznie i fizycznie przez pewnego chłopaka.

I miałam przy tym problemy z rodziną.

Która mi tych problemów jeszcze dodawała.

Ja jestem słabym człowiekie. Przyznaje się. Bardzo łatwo się wzruszam i szybko jest mnie uszczęśliwić.

Nienawidzę wojen, niesprawiedliwości oraz kłamstwa.

Zawsze przez to, że klasa, rodzian i inni ludzie ze mnie się śmieli to ja się od nich wyłączyłam.

Jako małe dziecko na podwórku zaprzyjażniłam się z patologicznymi rówieśnikami.

Pewnie też się wstydzicie z kim się przyjażniliście w dzieciństwie praweda?

To też ja tak mam.

Jest mi ogromny wstyd.

Chłopak który mnie dręczył Przemek M został swoją karmę.

I o dziwo bardzo szybką.

Tak samo ta cała patologia co mnie później dręczyła.

Powiem krótko; Źle skończyli.

Przez cztery lata chodziłam do Szkoły Podstawowej nr 1 im. Henryka Sienkiewicza w Starogardzuie Gdańskim.

Czemu cztery lata powiedzie...

Bo rodzice się sprowadzili na inne osiedle i poszłam do innej podstawówki.

Do podstawówki nr 4.

Gdzie klasę miałam bardzo pojebaną.

Dosłownie i w przenośni.

Tak jak mówiłam wcześniej okres mojej podstawówki nie był najlepszy.

Zwłaszcza jeśli chodzi o gimnastykę w klasach 1-3.

Pewna pani od gimnastyki drwiła ze mnie.

Powiedzie, że powinnam iść z tym do pedagoga prawda?

Nie poszłam bo nie chchiałam problemów narobić.

Byłam bardzo wstydliwym dzieckiem.

Ta od gimnastyki nie puszczała mnie bez stroju na salę, mimo że strój miałam w sali zamknięte.

Nikt mi nie otworzył salę bo wielkim siatniarkom się nie chchiało.

Byłam bardzo zła to zawsze czas gimnastyki jak mi stroju nie chcieli dać, to zawsze szłam do toalety i dam siedziałam całe 45 minut sama.

Nie wspominam tej szkoły za dobrze.

Bardzo źle się chciało.

I to dziś narazie wszystko.

Pozdrawiam!

Witajcie!

Co u was?

Mam nadzieję, że bynajmniej jesteście szczęśliwi.

Chodzenie do zerówki dla mnie było koszmarem.

Miałam tak cholernie wadę wymowy,że nikt mnie nie rozumiał.

Miałam powiedzmy jedną przyjaciółkę.

Tak przyjaciółkę.

Miała na imię Patrycja.

Pamiętam ja doskonale.

Tylko szkoda, że do dziś nie utrzymujemy kontaktu i zapomniała kim ja jestem.

Pewnie zadacie pytanie czy ja nie próbowałam do niej napisać tak?

Owszem próbowałam,lecz mnie ignorowała.

Zaprosiła mnie na swoje 15 urodziny co źle wspominam. 

Opowiem o tym wkrótce.

Byłam płaczliwym dzieckiem to prawda lecz bez powodu.

W zerówce wyzywano mnie, zabierano mi lalki, nikt ze mną nie chciał się przyjaźnić bo po co prawda?

Miałam za to przecudowną wychowawczynię.

Panią Iwonę którą serdecznie pozdrawiam.

I u mnie rodzinie przez ten okres też się dobrze nie działo.

Starzy zaczęli chlać i do tego nocne awantury i wyzwiska pod mój adres.
Ze stresu moczyłam w łóżku do 7 roku życia.

W zerówce zawsze dobre i z łatwością szły mi literki, cyfry oraz inne rzeczy z plastyki bądź rzeźbowania.

Mojej zerówki nie wspominam za dobrze.

Nawet fatalnie z perspektywy czasu.

Miałam oraz mam, aż do teraz swój własny świat.

I z powodu mojej wady wymowy oraz innych czynników oni postanowili przedłużyć mój koszmar i w zerówce zostałam drugi rok.

Cudownie prawda?

I przez cały mój okres edukacji ten jeden rok mi zaczął zawsze robić mi problemy.

ZAWSZE!

I zaczęłam na osiedlu 60-lecia w Starogardzie Gdański przyjaźniać się patologią.

Pewną Magdą, Andżeliką i itp;...

Oraz z pewną Oliwią,Olą, Patrycją oraz Karoliną.

Miałam pewnego przyjaciela na osiedlu.

Niewiem jak się nazywał oraz jak wygląda.

Pamiętam, że miał obsesję na punkcje Didla.

I był tylko w okresie wakacyjnym przyjeżdżał do babci.

Był bardzo miłym, tolerancyjnym oraz super kolegą do zabaw.

Pamiętam, że posiadał rodzinę w Niemczech.

Muszę sobie przypomnieć jego imię.

Maciej?

Kamil?

Łukasz?

Nie mam pojęcia.

Znów jestem w bibliotece szkolnej.

Dowiedziałam się wtedy, że będę miała siostrę.

Byłam okropnie zła i wściekła.

Niszczyłam jej zabawki i rzeczy jak miała przyjść na świat.

Do tej pory tej dziewczyny nienawidzę.

Robi mi i innym mnóstwo problermów.

Jest bardzo zdemoralizowana oraz wulgarna.

Ma rocznikowo 16 lat.

A ja niestety rocznikowo leci mi 23 lat.

I jest mi z tego powodu przykro i źle.

Pamiętam także, że za niewinność zostawałam klapsy od rodziców.

Byłam bita i szarpana.

I wyzywana od różnych.

Jak byłam nadal mała to pamiętam, że nocowałam u moich sióstr chłopaków jak w domu było nie do zniesienia. 

Ok. To narazie wszystko.

Pa! 

Witajcie ponownie.

Jest to okres który zazwyczaj nikt nie pamięta.

Ale ja mam jakby flashback od piatego roku życia.

Tak doskonale pamiętam.

Pamiętam, że jako małe dziecko bardzo często przesiedywałam w kuchni grając tzw; 'Gotowanie'.

Przez 5 lat, aż do 6 roku życia wraz z ojcem mieszkałam na Islandii.

Ojciec pracował, a ja jako ta cicha skromna myszka w pokoju sama bawiłam się zabawkami. 

Jako dziecko oglądałam zbyt głośne bajki typu Ed Edd Eddy czy dobrej serii atomówek. 

Moi rodzice tego długo nie zauważali lecz miałam duże problemy ze słuchem powiązany z ciągłym katarem.

Więc od 6 roku zaczął się mój koszmar z lekarzami,logopedami i innymi bzdurami które do dziś mi nie pomogły bądź uszkodziły.

Z mojego jakby pięknego dzieciństwa powróciłam wraz z ojcem do Polski gdzie poczułam na własnej skórze Polską ''tolerancję'' i ''akceptację.''

Zaczął się mój koszmar który trwa, aż do dziś.

Pierwszy dzień '' zerówki'' nie zaczął się dobrze.

Nie wspominam go miło. 

Dzieci zaczęły sie ze mnie śmiać i mi dokuczać z mojej wady wymowy.

Która przy porodzie przez lekarza nie została usunięta badz jakoś niedopuszczona.

Pamiętam, aż do dziś, że pobiegłam do dom,u z płaczem.

Okres szkolny bardzo źle wspominam.

Bardzo źle.

Miałam,wwspomnieć ostatnio o pewnym problemie.

Zajrzałam do wikipedii i zajrzałam informację o tym.

Mam duży chaos w mojej głowie i do tego zimne ręce by zacząć coś opisywać.

Aktualnie jestem w bibliotece miejskiej. (Brak laptopa i internetu robi różnicę).

Nie mam pojęcia jak zacząć bo mój umysł od wewnątrz mnie rozwala na każdy sposób.

No dobrze.

Urodziłam się 16.08.1996 roku w Starogardzie Gdańskim.

W szpitalu Św.Jana o 9;20 rano jako 3400 gramowe dziecko z wzrostem 53.

W dniu najcieplejszym  w całym miesiącu sierpniu  w tamtej dekadzie.

Wspaniale czyż nie? 

Otóż was rozczaruje.

Według mojej matki poród trwał 5 godzin i był wyjątkowo bolesny oraz krótki.

Niedawno się dowiedziałam, że urodziłam się w ciąży bliźniaczej.

Cudowny Prima Aprilis czyż nie?

Drugi płód niestety się poprawnie nie uformował i matka urodziła go jako kamień? Resztki organizmu? 

Jeśli o tym dokładnie się dowiem to opowiem wam o tym w następnym rozdziale.

Tak więc przyszłam ja. 6/10 skali Apgara.

Oczywiście za ten stan oskarżam matkę, która powinna bardziej się postarać co do mojego porodu.

Pewnie mi narzucicie,że nie mam serca czy coś podobnego.

Ja jej szczerze nienawidzę.

TAK. Nienawidzę.

Powód mojej nienawiści do tej osoby opowiem wam w kolejnych częściach.

Nienawidzę mojego miasta tak bardzo, że staram się zawsze go spalić.

Myślę,że los mnie nienawidzi i ukarał mnie za wszystkie z mojej rodziny grzechy.

Do wszystkiego mam pecha.

To był narazie jest  wstęp do dalszego mojego narzekania na moje życie.

Pozdrawiam ciepło! 

Zdecydowałam się założyć bloga o swoim prywatnym życiu.

Będę je opisywała od narodzin, aż do teraz.

Przez opisywanie tego co ja czuję chce wyrzucić z ciebie wszystkie złe emocje.

I oczyścić mój umysł oraz duszę która tak bardzo cierpi.

Nie będę moich faktów koloryzować bądź fantazjować. 

Tu postaram się być niesamowicie szczera i oddana.

Będę tu prowadzić swoją osobistą terapię mojej duszy jak i nauczyć się zaakceptować taką jaką jestem.

Czasami będą rozdziały bezsensu i nielogiczne lecz póżniej będę wam to wyjaśniała.

Życzę wam miłej lektury kochani.

Pozdrawiam!